Yalnizligin en koyu deminde yalniz olmadigimı ögrendm..
yalnizlgimda buldum seni Rabbim..
sen varsın hersey yalan..
sen varsn yalnızlklar haram..
gönlum durgun..
gözlerim yorgun..
artik soluk renklerim bile solgun.
hayat rafımdaki üzeri tozlanmis,unutulmus bir kitap gibiyim..
sayfalarim yıpranık..
yazılarımin mürekkebi sanki aglar gbi Akıp gitmisler..
toz pembelikten cıktı hersey..
simdi hayat siyah beyaz..
tek düze,soguk,solgun ve ayaz..
hep kıs hep sonbahar..
simdi sevgmi soguk betonlar üzerine yazıyorum..
üzeri buz tutmus denizlere..
7 rengini kaybetmis günese yazıyorum..
güzellgini,parlaklıgıni kaybeden kapkara kesilen aya yazıyorum..
yalnzilgima yazıyorum..
sevgimi ,sevdamı,özlemimi..
ben hep kaleme verdim hayatı eskimis bi kagit parcasina..
ben sustum artk..
en büyük haykırıslara inat sustum..
öyle ya benim en büyük haykırısim da isyanim da susmak degilmiydi zaten..
uzun cümlelerle konusurdum simdi de uzun sükutlarla susuyorum..
merhabaları,elvedaları,gülmeleri,aglamaları hep sükutla karsılıyorum..
ve ben artk susuyorum..
~Hafize Istanbullu~
08.12.2013
Intro:
Yalnızlığın en koyu deminde yalnız olmadığımı öğrendim,
Yalnızlığımda buldum seni Rabbim…
Verse 1:
Yalnızlığın en koyu deminde yalnız olmadığımı öğrendim,
Yalnızlığımda buldum seni Rabbim…
Verse 2:
Sen varsın, her şey yalan,
Sen varsın, yalnızlıklar haram.
Gönlüm durgun, gözlerim yorgun,
Artık soluk renklerim bile solgun.
Verse 3:
Hayat rafımdaki üzeri tozlanmış, unutulmuş bir kitap gibiyim,
Sayfalarım yıpranık, yazılarımın mürekkebi sanki ağlar gibi akıp gitmişler.
Toz pembelikten çıktı her şey, şimdi hayat siyah beyaz,
Tek düze, soğuk, solgun ve ayaz.
Verse 4:
Hep kış, hep sonbahar,
Şimdi sevgimi soğuk betonlar üzerine yazıyorum,
Üzeri buz tutmuş denizlere,
Yedi rengini kaybetmiş güneşe yazıyorum.
Verse 5:
Güzelliğini, parlaklığını kaybeden kapkara kesilen aya yazıyorum,
Yalnızlığıma yazıyorum, sevgimi, sevdamı, özlemimi.
Ben hep kaleme verdim hayatı eskimiş bir kağıt parçasına,
Ben sustum artık, en büyük haykırışlara inat sustum.
Outro:
Öyle ya, benim en büyük haykırışım da isyanım da susmak değil miydi zaten?
Uzun cümlelerle konuşurdum, şimdi de uzun sükûtlarla susuyorum.
Merhabaları, elvedaları, gülmeleri, ağlamaları hep sükûtla karşılıyorum,
Ve ben artık susuyorum…